İbreti’nin Malatya’lı bir komşusu vardır.İsmi Hasan’dır. Hasan Amca eşini işçi olarak Almanya’ya göndermiş ve 4-5 çocukla baş başa kalmıştır. Birkaç yıl çocuklarla baş başa mücadele vermiş ve artık tahammülü bitmiştir.

Her akşam İbreti’nin yanına gelip sohbet eder. Eşine birçok mektup yazdığı halde eşini Almanya’dan dönmeye ikna edememiş. “İbreti Baba, ben hanıma sesimi duyuramadım. Belki senin sesini duyar da gelir. Ona bir şiirle seslenmeni istiyorum.” der.Bu durumdan duygulanan İbreti aşağıdaki şiiri yazar.Bu şiiri eşine postalayan Hasan Amca’nın eşi birkaç gün sonra çıkıp gelir. “Bu şiirden çok duygulandım, onun için geldim.” der.

GEL

Hasretin çekmekle nazlı cânânım
Gözüm kan, yaş, yürek parelendi gel
Gün güne artmakta derdi hicranım
Dertlerim üst üste sıralandı gel

Gel gör ne haldeyim kaşı hilâlim
Her seni andıkça artar melâlim
Tükendi sabırım, bitti mecâlim
Gönlüm kederine kiralandı gel

Çoktan düştüm gönül macerasına
Aşk gemisin saldım gam deryasına
Yetiş kurtar hemen, bak çaresine
Fırtınadan yelken parelendi gel

Durmaz içim yanar hasret nârından
Ayrılık, yoksulluk, yaram derinden
Gam, keder yazılı her bir yerinden
Bahtımın defteri karalandı gel

İBRETİ baharım benzedi kışa
Nerde o muhabbet, nerde o neşe
Derdi kederimle kaldım baş başa
İyi gün dostları aralandı gel